8 Zaterdag 23-8-’08 Irkutsk Excursie Baikalmeer

Lekker ontbijtje met een Russische salade. Vandaag zouden we op excursie gaan naar het Baikalmeer, met een Duits sprekende gids die Nina heette en haar kleinzoon van 9 jaar bij zich had.
Eerst gingen we naar het Openlucht Museum, waar allemaal houten huizen stonden, die waren gewoon verhuisd. Door de drie grote waterwerken ( Stuwdammen ), bij de rivier Angara, zouden ze anders onder water zijn gelopen. Er stonden ook een school en een kerk met grote omheiningen. We konden van binnen ook alles bekijken. Buiten zat een mevrouw met een harp en zong daar heel mooi bij. En natuurlijk waren daar de onafscheidelijke souvenir stalletjes, maar veel tijd hadden we daar niet voor, want we moesten weer verder.
Ik zat achterin, en vroeg of ik misschien nog een kansje had om voorin te komen zitten, en ik mocht naast de gids komen zitten. De Angara gaat over in het Baikal meer, dat het grootste zoetwater meer van de wereld is. Daar leven ook allerlei vreemde dieren, o.a. een klein soort zoet water zeehondjes, hele doorzichtige visjes, die op grote diepte kunnen leven en ik weet niet wat al meer. We kwamen bij een heel klein dorpje met een kerk waar de kindertjes werden gedoopt. Ik mocht niet filmen, maar heb dat voorzichtig toch gedaan. Daarna reden we naar een heel mooi punt, waar ik geloof heel Irkutsk samen was gekomen om te picknicken. Daar was een vis en een souvenir markt. Ik kocht een gerookte vis en een broodje met fijngehakte komkommer en tomaat er in. De vis peuterde ik samen met Linda op. Daar na wandelde ik met José verder een landweggetje in. Bijna bij ieder huis stond een rookkastje om vis te roken. Die vis kon je daar ook kopen, Toen we bij een prachtig uitzicht kwamen, waar we even op een bankje gingen zitten, realiseerde ik mij ineens dat ik mijn jasje nog op de stoel bij de markt had hangen. Wij renden terug, en zowaar het hing er nog. Bij het meer stond een stoere rus in zwembroek, hij liep een steigertje op en gleed door de gladheid bijna onderuit, en sprong in het ijskoude water. Op sommige punten is het meer 1800 meter diep. Het is qua oppervlakte net zo groot als heel Nederland. De zomer duurt er maar 2 á 3 maanden, en dan komt de natuur razend snel tot ontplooiing. Toen wij weer terug in de bus waren en net reden begon het te gieten. We waren toen vrij snel weer bij ons hotel.
We besloten om gezamenlijk te gaan eten, echt Russisch weliswaar in een hotel, maar in een nagebouwde hut. Het eten was lekker en de Spaanse wijn ook. Na het eten kwam de vraag, wie gaat er mee naar de Discotheek, ik sprong meteen op ja natuurlijk. Helaas deelde verder niemand dat enthousiasme met mij, en zo ging ik dus alleen met Jelle naar het Hotel waar de Duitse Djoser groep zat. Daar wachtten we op Claus en Florian, die ook mee zouden gaan. Ik heb toen een espresso genomen, waar ik heel fit van werd.
De Disco was heel groot, we werden wel goed gecontroleerd en mochten door. Er werd de gewone discomuziek gespeeld, met veel kleurige knipperlichten. Eerst de boel maar eens bekeken. Mijn 3 metgezellen vertoonden ook nog niet veel actie, dat duurde mij een beetje te lang en ik ben de dansvloer opgegaan en heb mij heerlijk uitgeleefd. Af en toe kwam er een jongen voor mij dansen, maar met al dat geknipper zagen ze toch niet zo goed, dat ik de disco leeftijd al ver voorbij was. Jelle kwam nu ook op de dansvloer, maar af en toe bekeek ik het hele gedoe maar weer eens van af de kant, om er dan maar weer tussen te duiken. Om drie uur begon de muziek in mijn hoofd te bonken, en dat was voor mij het sein om naar huis te gaan. Jelle stond net met een Russisch meisje te dansen. Dus zwaaide ik dat ik wegging, maar hij stond er op om mij minstens tot de deur te brengen. Dat kostte nog wat moeite bij de controle, maar uiteindelijk mocht dat. Hij vond wel dat ik een taxi moest nemen, ja goed hoor. Toen ik die mannetjes bij de Taxi’s bekeek, vond ik ze eigenlijk niet zo betrouwbaar er uit zien. In Amsterdam loop ik ook wel eens ’s nachts, dan kon ik dat hier zeker, dus ik ging lekker lopen. Onderweg kwam ik nog een broodjeszaak tegen, daar kocht ik nog een broodje voor de volgende ochtend, want dat ontbijt kon ik natuurlijk wel vergeten, en de kerk (was ik echt van plan) dus ook. Met flinke passen liep ik door en kwam veilig bij het Hotel aan. Het was toen tien voor vier. De wekker op elf uur gezet, want om twaalf uur moest ik uitchecken en ’s avonds weer op de trein.