20 Donderdag 4-9-’08 Met de trein naar China

20 Donderdag 4-9-’08 Met de trein naar China

Midden in de nacht werd ik wakker, een handje nootjes gegeten en weer gaan slapen. Om 5 uur liep mijn mobieltje af en ik wilde het helemaal niet horen, maar ik moest er wel uit. Er was geen warm water om te douchen, gelukkig had ik een kan warm water mee naar boven genomen, en zo kon ik mij toch van top tot teen wassen. Ik was met al mijn bagage op tijd beneden voor het ontbijt. Precies om 8 uur vertrokken we met een bus naar het station, waar we afscheid namen van Uyanka. Daar kwam de trein met dat echte oei, ooei geluid. Onze coupé was net een kleine woonwagen met 4 slaapplaatsen. We, dat waren Kees en ik, deelden de coupé met een Mongoolse moeder en 19 jarige zoon. Zij reisden ook naar Beijing, waar de zoon Chinees en bouwkunde studeerde. Ik had weer snel het bovenste bed veroverd, dat was mijn kleine tentje. Onze buren waren Australiërs, ook een vader met zoon en diens vriendin. Daar zat José bij. Dit was een Mongoolse trein, erg mooi, met een goed en gezellig restaurant, waar ik geluncht had. Daar ontmoette ik Moglie, een Mongools vrouwtje met grappig haar, waarmee ik ook mijn e-mail adres had gewisseld. Ook ontmoette ik er Gaby en Jos, nu een vader met dochter, die mij weer op een oudere dame wezen, die al 50 jaar in Canada woonde en nog perfect Nederlands sprak.
Met haar heb ik ook een tijdje gesproken. Ze had al 126 landen bezocht en was 80 jaar. Hier buurten de mensen meer dan in de Russische trein. Iedereen ging bij elkaar zitten. Er was ook een Centrale dvd speler, en bij ieder bed was een schermpje wat je zelf kon inschakelen. Maar het was een vreemde film, en ik begreep er niets van, logisch, want ze spraken ook Mongools.
Toen we naar het restaurant gingen,vonden we snel een plaatsje, maar we waren nog aan het eten, toen er hele groepen binnenkwamen, die ons eigenlijk min of meer weg keken. Daarna keerde de rust weer, en bleef ik nog even met José en Jelle zitten, maar we werden weggestuurd, want we waren bij de Mongoolse grens. Er moesten weer formulieren ingevuld worden. Ons paspoort werd ingenomen, en de bagage werd gecontroleerd. De Australiërs moesten hun bagage in de gang zetten, en alles werd doorzocht. Bij ons was het alleen de tas van Kees, die de inspectie onderging. Een kwartier later, werden de onderstellen van de trein verwisseld. Dat was omdat het Chinese spoor smaller is, dan de rest van de wereld. We konden niet naar buiten en ook niet naar het toilet. Ik probeerde foto’s te nemen, maar het resultaat was een vuil raam, toen maar gefilmd, want dat ging beter. Ik werd moe van het wachten. We hadden wat wodka gedronken, en ik werd zo slaperig, dat ik beneden op het bed van Kees in slaap was gevallen. Ik weet niet hoe lang ik had geslapen, maar ik had niet gemerkt, dat iedereen weer naar buiten mocht en daar naar het toilet kon, ook heb ik van de wisseling van de onderstellen weinig gemerkt. Toen ik wakker werd was het net te laat om naar buiten te gaan, want we zouden weer gaan rijden. Toen we eenmaal reden smeekte ik het meisje de toiletdeur te openen. Gelukkig begreep ze, dat ik hoge nood had, en opende de deur.
Alles bij elkaar had dat verwisselen # 5 uur geduurd. Ik dacht daarna, ik kan vast niet meer slapen, maar ik heb als een blok geslapen.