22 Zaterdag 6-9-’08 Beijing Muur en Zomerpaleis

22 Zaterdag 6-9-’08 Beijing Muur en Zomerpaleis

Om 7 uur vertrokken we al met de bus, met onze Chinese gids erbij, een aardig vrouwtje, dat behoorlijk Engels sprak. We reden langs het Olympisch Stadion, dat het vogelnest werd genoemd, en een ander gebouw, dat een vlam voorstelde. Er waren heel veel grote mooie gebouwen, en zoveel prachtige bloemperken, dat het wel de Keukenhof leek. Af en toe zagen we al stukjes van de muur , die al 2000 jaar oud was. Begonnen als een hoge aarden wal, en steeds meer versterkt. Hij werd gebouwd om de Mongolen en andere agressieve stammen tegen te houden. Later werden de verschillende stukken tot één muur verenigd.
Het zag er nog rustig uit. Alles was er goed georganiseerd. Je kreeg een security check voor je de muur op ging, en dan begon het klimmen, sommige treden waren heel hoog en dan weer laag, en dan weer gewoon een steile weg naar boven. Het was echt een hele klim, maar ik had de top bereikt en kon van het uitzicht genieten. Tegen de bergwand stond met grote letters in 2 talen ,,Beijing 2008 One World One Dream,, Jelle vroeg of ik voor de foto steeds een beetje meer gebogen wilde gaan lopen, alsof ik volkomen uitgeput was,. Ik deed dat wel, maar zo uitgeput was ik echt niet hoor! De andere, behalve Kees en José, namen ook nog de andere kant. Voor ons was het zo wel genoeg we maakten nog een paar foto,s bij de vlag, en toen was het koffietijd. De koffie en de souvenirs waren er behoorlijk aan de prijs, maar het was goed om even bij te komen, voordat we weer de bus ingingen.
We gingen naar een restaurant, waar ook een fabriek was voor koperen vazen en klein goed, met meteen een souvenir winkel erbij. Om bij het restaurant te komen moest je door die winkel gaan, slim bedacht hè. In die fabriek mocht je het hele proces volgen. Eerst met koperdraad er figuren opmaken, dan met één kleur emailleverf invullen, dan werd het gebakken, en kon er weer een nieuwe kleur bij gedaan worden en weer gebakken, totdat alles ingekleurd was. Dan moest het nog afgewerkt worden, door het met steeds fijnere stenen te polijsten, zodat er een mooi glad oppervlak ontstond. Het was dan erg mooi, maar ook heel duur. Er stonden vazen van wel 1000 €. Het eten was, zoals we langzamerhand al gewoon waren, weer heerlijk. We zaten aan een ronde tafel met een blad in het midden, dat rond draaide. Ik was nog snel naar de winkel gegaan om een kerstballetje te kopen, ook koper met emaille. We moesten nog een uurtje rijden om bij het zomerpaleis te komen. Ik viel daarbij in slaap en ik was niet de enige. Het zomerpaleis was een heel groot complex met een groot meer, parken en tempels. We gingen met een drakenboot over het meer naar de overkant, waar de marmeren boot lag, niet zomaar een naam, maar echt helemaal van marmer. Om 4 uur zouden we iedereen weer terug vinden bij de Oostelijke uitgang. Op het meer zag je alleen de drakenboten en grote waterfietsen, waar wel een hele familie in paste.
Dit Zomerpaleis staat ook bij het Wereld Erfgoed van de Unesco. Je kon er makkelijk een hele dag doorbrengen, wat veel Chinese families ook deden, die zaten lekker te picknicken in de galerij, die overal langs het meer liep.
We zagen nog de Tempel of Bhudist incense, waar je ook weer helemaal naar de top kon lopen, maar ik vond 1 x de top (van de muur) wel genoeg, en heb grappige leeuwtjes gefotografeerd, en een baby met blote billetjes, omdat zijn pakje van achteren een open spleet had. Dat scheelde waarschijnlijk een heleboel luiers. Er stonden 2 prachtige olifanten helemaal met bloemen begroeid met een ingenieuze sproeinstallatie boven op. Daarna wandelden we rustig verder naar uitgang Oost, waar we iedereen weer troffen, zelfs Kees, die zich zelf af en toe volkomen onzichtbaar schijnt te kunnen maken. Daar kwamen ook enkele van de Duitse groep bij en gezamenlijk gingen we met de bus naar het hotel. Even uitrusten en daarna gingen we met zijn allen naar een restaurant in een straat die helemaal opnieuw gebouwd was, maar wel in oude stijl, en dat alles binnen 1 jaar. Dit keer gingen 3 Duitse Djosers met ons mee. Toen we zaten, en het menu bekeken bleek het ineens 3 x duurder te zijn dan er buiten stond. Waarop Jelle zei, of we krijgen de Chinese prijzen of we vertrekken weer. Dat hielp, we kregen andere menukaarten met de juiste prijzen, en hebben heerlijk gegeten, weer van alles wat.
Midden onder het eten, hoorden we opeens vuurwerk, en iedereen vloog naar buiten om te kijken, ook alle koks. Dat was op het grote plein, voor de opening van de Para Olympics, waar we vanuit ons straatje, precies op konden kijken. Daarna gingen we snel met 2 taxi’s om te kijken of we er in de buurt konden komen. Kaartjes kregen we al niet meer, dat hadden we al geprobeerd, maar we wilden toch iets van de sfeer proeven. Ondanks alle kruip en sluip door pogingen van Jelle lukte het ons niet, om maar ergens in de buurt van het vogelnest (zo werd het Stadium genoemd) te komen. Overal stond politie, als we even de verkeerde straat inliepen, werden we weer teruggeroepen. De hele buurt erom heen was hermetisch afgesloten. Overal werd van alles te koop aangeboden, T-shirts, speldjes en speeltjes. Daarna weer met 2 taxi’s, het uitgaans centrum in. Maar onze ontmoetings plaats was niet helemaal duidelijk geweest en we renden maar achter Jelle aan, die heel op zijn gemak met zijn lange benen voorop liep. Na 100 x vragen, ja hoor daar troffen we de rest van ons gezelschap. Gezamenlijk wandelden we toen naar de Heineken Bar. De bomen waren met gekleurde lichtjes versierd en er stond een grote tv buiten waar ik precies een plaatsje naast kreeg. Met een lekkere cocktail in ons hand konden we zo de openings ceremonie goed volgen. Vooral het zich omhoogtrekken van de man met de vlam was best spannend, maar het lukte hem. Daarna wilde sommige nog naar de Disco, ik wilde wel, maar mijn voeten niet, dus ben ik met José, Linda en Rolf met de taxi naar huis gegaan. Iedere ochtend is het toch weer vroeg op, en ik kom constant een half uur te kort. Het was toch al een opwindende en prachtige avond geweest. De volgende dag hoorde ik, dat ze pas om 4 uur waren thuis gekomen. Gelukkig maar, dat ik niet mee was gegaan.