24 Maandag 8-9-’08 Beijing Amsterdam
Alles op tijd klaar. De blauwe tas laten staan en alles ging keurig in de rode, dat was echt een verschil. Ik had nu precies 20 kilo bagage. In de luchthaven raakte ik wel mijn flesje water en het halve flesje wodka bij de beveiliging kwijt, ook mijn kleine zaklantaarntje met benzine aansteker ging naar de beveiliging. Ik vraag mij dan altijd af wat ze met al die spullen doen. Nu ja het was geen ramp. In het vliegtuig kregen we genoeg te eten en te drinken. Nog een beetje gewinkeld, het laatste geld opgemaakt, en ingecheckt. Het was een Boeing747. Ik zat in het midden, niet zo’n goede plaats om een film te bekijken, het ene scherm hing te ver af, het andere recht boven mijn hoofd, als ik daar naar keek was dat goed voor een stijve nek.
Ik kon nog net op het nippertje een sms’je versturen, dat ik een uur eerder aan zou komen. Ik was benieuwd of iemand me zou komen ophalen, of dat ik een taxi moest nemen. Ik kreeg een sms’je terug, ik weet het niet, ik denk, misschien toch een taxi, bel me maar. Nou dat was duidelijk. De vlucht verliep rustig en uiteindelijk, na een beetje puzzelen, lezen, slapen, eten en een beetje film kijken waren we dan op Schiphol. Eén telefoontje vertelde mij dat ik een taxi moest nemen. En zo belandde ik weer veilig bij mijn eigen huisje, waar aan de andere kant van de sloot alles gesloopt was en ik opeens vanuit mijn tuin een wijd uitzicht had. Zie je, ben je even weg, is meteen je omgeving veranderd. Maar ja ik had deze reis toch echt niet willen missen, ik noemde het een vakantie van uitersten. Mooie hotels en slapen in een tentje, heel warm in Moskow, en heel koud in Mongolië. Comfortabel naar Moskow vliegen en hobbelen in Mongolië, slapen in een trein, en afgesloten toiletten. Wat een uitdagingen, het was geweldig, terwijl ik deze hele reis weer helemaal uit typ, beleef ik het allemaal weer opnieuw, maar nu vanaf mijn lekkere stoel in mijn hobby kamer, wat een weelde
vrijdag, januari 30, 2009
Trans Syberian Dag 23 Zondag 7-9-'08 Beijing
23 Zondag 7-9-’08 Beijing De Verboden Stad, Hutongs en de avondmarkt
Jelle, José en ik vertrokken al vroeg richting het plein van de Hemelse Vrede en de Verboden Stad. Het regende, dat het goot, en meteen stond er al een paraplu verkopertje voor ons neus. Voor 1 $ liep je droog. Jelle bracht ons er heen. Het was een heel groot plein met grote gebouwen er om heen, iedereen liep met een paraplu. Door ondergrondse wegen werden we naar de Verboden Stad geleid. Wel natuurlijk weer een security check.
We spraken om 7 uur met Jelle in het hotel af voor ons laatste diner in Beijing. José en ik namen een sound gids, waar ook een plattegrond bij zat. De rest van de groep waren allemaal hun eigen weg gegaan. Shopping of op zoek naar een ondergrondse stad. Wij lieten ons leiden door onze onzichtbare, perfect Nederlands sprekende, gids. Van het ene paleis naar het volgende paleis, waarbij we ons onderhand probeerden voor te stellen hoe het ooit was geweest, toen het nog bewoond was. De film ,,The last Emperor,, was hier op genomen, en gaf een goed tijdsbeeld. Na # 2 uur wandelen en kijken, konden we geen paleis meer zien, en we wilden weer naar het hotel. Net toen we stonden te bedenken, welke kant we uit moesten lopen, kwam er man naar ons toe en vroeg, of we met een riksja naar ons hotel wilden. Ja, dat wilden we wel. Op de een of andere manier had hij het over de Hutongs, ook laten zien en zei, dat het 50 Yuan kostte. Ok zeiden we. We moesten daar wel 3 minuten naar zijn riksja voor lopen. Nu ja, die 3 minuten werden 10 minuten, maar uiteindelijk toverde hij toch, zijn riksja onder een zijl vandaan. Een heel oud karkas, dat met rood fluweel bekleed was.
De Hutongs is een gedeelte van Beijing waar 700 jaar geleden de Mongolen woonden, het is ook een Mongools woord voor waterput. We kregen een heuse rondleiding met veel uitleg, en we mochten binnenkijken in de binnenplaatsen , waar verschillende families tezamen woonden.
Er was geen toilet bij, maar wel een keurig schoon openbaar toilet in de straat. Dat heeft iedere straat. De straatjes zijn smal, er kan net een auto doorheen, maar zo te zien is dat verboden. Je kunt aan de gebogen puntdaken en oude pannen zien, dat hun buurt al zo
oud was. We stopten bij een theehuis, waar we allerlei theesoorten moesten proeven. Dat was een heel ritueel en heel schoon, de kopjes werden telkens weer uitgekookt. Er stond een prachtig stuk hout als aanrecht, alias tafel om van te drinken. Er stond een glas met een handgemaakte theebal, die zich langzaam ontvouwde en openging, waaruit 2 rode bloemen omhoog kwamen, dat was de jasmijn thee. Hij verkocht ook bekers, die van voorstelling veranderde als je er heet water in gooide. Onze theeman kwam uit Zuid China, waar de theeplantages zijn. Toen werd het echt tijd om verder te gaan, en onze riksja rijder bracht ons naar de grote weg, waar hij kennelijk niet mocht rijden. Toen kwam het uur van de waarheid. Hij vroeg 200 Yuan, dat was wel iets meer dan 50, die hij gezegd had. José kreeg het tot 180 omlaag en had er ongetwijfeld nog meer af gekregen, maar ik was moe en wilde niet langer meer onderhandelen. Het was erg leuk geweest, en ik wilde nog winkelen. Dus Ok, hij was zeer gelukkig, José iets minder, ze had ook best gelijk, maar ik vond het zonde van mijn tijd, nog langer te onderhandelen. Gauw onze spulletjes in het hotel gedropt, en ons kleine winkelstraatje in, waar we eerst iets gegeten hebben. Dat was niet zo makkelijk te bestellen als niemand Engels spreekt. Maar aan de hand van plaatjes vonden we toch voor ons allebei iets lekkers. Daarna gingen we inkopen doen. Ik kocht een nieuwe weekend tas met wieltjes, mijn oude Foxtas, die op 2 plaatsen gescheurd was kon ik nu weggooien. Ik wilde ook nog Chinese Muziek. Ik vroeg in een soort antiek winkeltje waar ik dat kon kopen, hij had dat niet, maar kon wel zorgen dat hij dat voor mij binnen 5 minuten zou hebben. Onderhand kochten we in een andere winkel weer wat kleine dingen. En zowaar, hij had de cd al en precies degene die ik wilde hebben. Ik heb van hem een foto voor zijn winkel gemaakt, en hij weer een van ons. We hebben nog e-mail adressen uitgewisseld. Maar toen moesten we ons nog haasten, omdat we nog een uurtje voor het eten wilden rusten. Vanavond zouden we in een heel duur restaurant gaan eten van 2 verdiepingen. Wauw, wat een grote zaal met prachtige lampen. Weer kwam alles op het ronde draaiplateau. De eend werd voor ons neus op een apart tafeltje gesneden. Stukjes eend gaan op een dun pannenkoekje met wat saus en groente, dat opgevouwen werd en als een burito gegeten. We kregen er ook alleen maar stokjes bij, en we werden er al heel bedreven mee.
Na de maaltijd gingen we nog snel de avondmarkt over, waar alles wat loopt, kruipt, vliegt of zwemt op een stokje werd geprikt, gebakken en opgegeten. Ook fruit met een soort vloeibare
suiker er over, erg lekker, maar ook erg plakkerig. We waren nog net op tijd, want ze begonnen al in te pakken. Dat herinnerde ons eraan, dat we ook nog moesten inpakken. Met 2 taxi’s naar het hotel.
Morgen half zes op, en zeven uur vertrekken.
Jelle, José en ik vertrokken al vroeg richting het plein van de Hemelse Vrede en de Verboden Stad. Het regende, dat het goot, en meteen stond er al een paraplu verkopertje voor ons neus. Voor 1 $ liep je droog. Jelle bracht ons er heen. Het was een heel groot plein met grote gebouwen er om heen, iedereen liep met een paraplu. Door ondergrondse wegen werden we naar de Verboden Stad geleid. Wel natuurlijk weer een security check.
We spraken om 7 uur met Jelle in het hotel af voor ons laatste diner in Beijing. José en ik namen een sound gids, waar ook een plattegrond bij zat. De rest van de groep waren allemaal hun eigen weg gegaan. Shopping of op zoek naar een ondergrondse stad. Wij lieten ons leiden door onze onzichtbare, perfect Nederlands sprekende, gids. Van het ene paleis naar het volgende paleis, waarbij we ons onderhand probeerden voor te stellen hoe het ooit was geweest, toen het nog bewoond was. De film ,,The last Emperor,, was hier op genomen, en gaf een goed tijdsbeeld. Na # 2 uur wandelen en kijken, konden we geen paleis meer zien, en we wilden weer naar het hotel. Net toen we stonden te bedenken, welke kant we uit moesten lopen, kwam er man naar ons toe en vroeg, of we met een riksja naar ons hotel wilden. Ja, dat wilden we wel. Op de een of andere manier had hij het over de Hutongs, ook laten zien en zei, dat het 50 Yuan kostte. Ok zeiden we. We moesten daar wel 3 minuten naar zijn riksja voor lopen. Nu ja, die 3 minuten werden 10 minuten, maar uiteindelijk toverde hij toch, zijn riksja onder een zijl vandaan. Een heel oud karkas, dat met rood fluweel bekleed was.
De Hutongs is een gedeelte van Beijing waar 700 jaar geleden de Mongolen woonden, het is ook een Mongools woord voor waterput. We kregen een heuse rondleiding met veel uitleg, en we mochten binnenkijken in de binnenplaatsen , waar verschillende families tezamen woonden.
Er was geen toilet bij, maar wel een keurig schoon openbaar toilet in de straat. Dat heeft iedere straat. De straatjes zijn smal, er kan net een auto doorheen, maar zo te zien is dat verboden. Je kunt aan de gebogen puntdaken en oude pannen zien, dat hun buurt al zo
oud was. We stopten bij een theehuis, waar we allerlei theesoorten moesten proeven. Dat was een heel ritueel en heel schoon, de kopjes werden telkens weer uitgekookt. Er stond een prachtig stuk hout als aanrecht, alias tafel om van te drinken. Er stond een glas met een handgemaakte theebal, die zich langzaam ontvouwde en openging, waaruit 2 rode bloemen omhoog kwamen, dat was de jasmijn thee. Hij verkocht ook bekers, die van voorstelling veranderde als je er heet water in gooide. Onze theeman kwam uit Zuid China, waar de theeplantages zijn. Toen werd het echt tijd om verder te gaan, en onze riksja rijder bracht ons naar de grote weg, waar hij kennelijk niet mocht rijden. Toen kwam het uur van de waarheid. Hij vroeg 200 Yuan, dat was wel iets meer dan 50, die hij gezegd had. José kreeg het tot 180 omlaag en had er ongetwijfeld nog meer af gekregen, maar ik was moe en wilde niet langer meer onderhandelen. Het was erg leuk geweest, en ik wilde nog winkelen. Dus Ok, hij was zeer gelukkig, José iets minder, ze had ook best gelijk, maar ik vond het zonde van mijn tijd, nog langer te onderhandelen. Gauw onze spulletjes in het hotel gedropt, en ons kleine winkelstraatje in, waar we eerst iets gegeten hebben. Dat was niet zo makkelijk te bestellen als niemand Engels spreekt. Maar aan de hand van plaatjes vonden we toch voor ons allebei iets lekkers. Daarna gingen we inkopen doen. Ik kocht een nieuwe weekend tas met wieltjes, mijn oude Foxtas, die op 2 plaatsen gescheurd was kon ik nu weggooien. Ik wilde ook nog Chinese Muziek. Ik vroeg in een soort antiek winkeltje waar ik dat kon kopen, hij had dat niet, maar kon wel zorgen dat hij dat voor mij binnen 5 minuten zou hebben. Onderhand kochten we in een andere winkel weer wat kleine dingen. En zowaar, hij had de cd al en precies degene die ik wilde hebben. Ik heb van hem een foto voor zijn winkel gemaakt, en hij weer een van ons. We hebben nog e-mail adressen uitgewisseld. Maar toen moesten we ons nog haasten, omdat we nog een uurtje voor het eten wilden rusten. Vanavond zouden we in een heel duur restaurant gaan eten van 2 verdiepingen. Wauw, wat een grote zaal met prachtige lampen. Weer kwam alles op het ronde draaiplateau. De eend werd voor ons neus op een apart tafeltje gesneden. Stukjes eend gaan op een dun pannenkoekje met wat saus en groente, dat opgevouwen werd en als een burito gegeten. We kregen er ook alleen maar stokjes bij, en we werden er al heel bedreven mee.
Na de maaltijd gingen we nog snel de avondmarkt over, waar alles wat loopt, kruipt, vliegt of zwemt op een stokje werd geprikt, gebakken en opgegeten. Ook fruit met een soort vloeibare
suiker er over, erg lekker, maar ook erg plakkerig. We waren nog net op tijd, want ze begonnen al in te pakken. Dat herinnerde ons eraan, dat we ook nog moesten inpakken. Met 2 taxi’s naar het hotel.
Morgen half zes op, en zeven uur vertrekken.
donderdag, januari 29, 2009
22 Zaterdag 6-9-’08 Beijing Muur en Zomerpaleis
22 Zaterdag 6-9-’08 Beijing Muur en Zomerpaleis
Om 7 uur vertrokken we al met de bus, met onze Chinese gids erbij, een aardig vrouwtje, dat behoorlijk Engels sprak. We reden langs het Olympisch Stadion, dat het vogelnest werd genoemd, en een ander gebouw, dat een vlam voorstelde. Er waren heel veel grote mooie gebouwen, en zoveel prachtige bloemperken, dat het wel de Keukenhof leek. Af en toe zagen we al stukjes van de muur , die al 2000 jaar oud was. Begonnen als een hoge aarden wal, en steeds meer versterkt. Hij werd gebouwd om de Mongolen en andere agressieve stammen tegen te houden. Later werden de verschillende stukken tot één muur verenigd.
Het zag er nog rustig uit. Alles was er goed georganiseerd. Je kreeg een security check voor je de muur op ging, en dan begon het klimmen, sommige treden waren heel hoog en dan weer laag, en dan weer gewoon een steile weg naar boven. Het was echt een hele klim, maar ik had de top bereikt en kon van het uitzicht genieten. Tegen de bergwand stond met grote letters in 2 talen ,,Beijing 2008 One World One Dream,, Jelle vroeg of ik voor de foto steeds een beetje meer gebogen wilde gaan lopen, alsof ik volkomen uitgeput was,. Ik deed dat wel, maar zo uitgeput was ik echt niet hoor! De andere, behalve Kees en José, namen ook nog de andere kant. Voor ons was het zo wel genoeg we maakten nog een paar foto,s bij de vlag, en toen was het koffietijd. De koffie en de souvenirs waren er behoorlijk aan de prijs, maar het was goed om even bij te komen, voordat we weer de bus ingingen.
We gingen naar een restaurant, waar ook een fabriek was voor koperen vazen en klein goed, met meteen een souvenir winkel erbij. Om bij het restaurant te komen moest je door die winkel gaan, slim bedacht hè. In die fabriek mocht je het hele proces volgen. Eerst met koperdraad er figuren opmaken, dan met één kleur emailleverf invullen, dan werd het gebakken, en kon er weer een nieuwe kleur bij gedaan worden en weer gebakken, totdat alles ingekleurd was. Dan moest het nog afgewerkt worden, door het met steeds fijnere stenen te polijsten, zodat er een mooi glad oppervlak ontstond. Het was dan erg mooi, maar ook heel duur. Er stonden vazen van wel 1000 €. Het eten was, zoals we langzamerhand al gewoon waren, weer heerlijk. We zaten aan een ronde tafel met een blad in het midden, dat rond draaide. Ik was nog snel naar de winkel gegaan om een kerstballetje te kopen, ook koper met emaille. We moesten nog een uurtje rijden om bij het zomerpaleis te komen. Ik viel daarbij in slaap en ik was niet de enige. Het zomerpaleis was een heel groot complex met een groot meer, parken en tempels. We gingen met een drakenboot over het meer naar de overkant, waar de marmeren boot lag, niet zomaar een naam, maar echt helemaal van marmer. Om 4 uur zouden we iedereen weer terug vinden bij de Oostelijke uitgang. Op het meer zag je alleen de drakenboten en grote waterfietsen, waar wel een hele familie in paste.
Dit Zomerpaleis staat ook bij het Wereld Erfgoed van de Unesco. Je kon er makkelijk een hele dag doorbrengen, wat veel Chinese families ook deden, die zaten lekker te picknicken in de galerij, die overal langs het meer liep.
We zagen nog de Tempel of Bhudist incense, waar je ook weer helemaal naar de top kon lopen, maar ik vond 1 x de top (van de muur) wel genoeg, en heb grappige leeuwtjes gefotografeerd, en een baby met blote billetjes, omdat zijn pakje van achteren een open spleet had. Dat scheelde waarschijnlijk een heleboel luiers. Er stonden 2 prachtige olifanten helemaal met bloemen begroeid met een ingenieuze sproeinstallatie boven op. Daarna wandelden we rustig verder naar uitgang Oost, waar we iedereen weer troffen, zelfs Kees, die zich zelf af en toe volkomen onzichtbaar schijnt te kunnen maken. Daar kwamen ook enkele van de Duitse groep bij en gezamenlijk gingen we met de bus naar het hotel. Even uitrusten en daarna gingen we met zijn allen naar een restaurant in een straat die helemaal opnieuw gebouwd was, maar wel in oude stijl, en dat alles binnen 1 jaar. Dit keer gingen 3 Duitse Djosers met ons mee. Toen we zaten, en het menu bekeken bleek het ineens 3 x duurder te zijn dan er buiten stond. Waarop Jelle zei, of we krijgen de Chinese prijzen of we vertrekken weer. Dat hielp, we kregen andere menukaarten met de juiste prijzen, en hebben heerlijk gegeten, weer van alles wat.
Midden onder het eten, hoorden we opeens vuurwerk, en iedereen vloog naar buiten om te kijken, ook alle koks. Dat was op het grote plein, voor de opening van de Para Olympics, waar we vanuit ons straatje, precies op konden kijken. Daarna gingen we snel met 2 taxi’s om te kijken of we er in de buurt konden komen. Kaartjes kregen we al niet meer, dat hadden we al geprobeerd, maar we wilden toch iets van de sfeer proeven. Ondanks alle kruip en sluip door pogingen van Jelle lukte het ons niet, om maar ergens in de buurt van het vogelnest (zo werd het Stadium genoemd) te komen. Overal stond politie, als we even de verkeerde straat inliepen, werden we weer teruggeroepen. De hele buurt erom heen was hermetisch afgesloten. Overal werd van alles te koop aangeboden, T-shirts, speldjes en speeltjes. Daarna weer met 2 taxi’s, het uitgaans centrum in. Maar onze ontmoetings plaats was niet helemaal duidelijk geweest en we renden maar achter Jelle aan, die heel op zijn gemak met zijn lange benen voorop liep. Na 100 x vragen, ja hoor daar troffen we de rest van ons gezelschap. Gezamenlijk wandelden we toen naar de Heineken Bar. De bomen waren met gekleurde lichtjes versierd en er stond een grote tv buiten waar ik precies een plaatsje naast kreeg. Met een lekkere cocktail in ons hand konden we zo de openings ceremonie goed volgen. Vooral het zich omhoogtrekken van de man met de vlam was best spannend, maar het lukte hem. Daarna wilde sommige nog naar de Disco, ik wilde wel, maar mijn voeten niet, dus ben ik met José, Linda en Rolf met de taxi naar huis gegaan. Iedere ochtend is het toch weer vroeg op, en ik kom constant een half uur te kort. Het was toch al een opwindende en prachtige avond geweest. De volgende dag hoorde ik, dat ze pas om 4 uur waren thuis gekomen. Gelukkig maar, dat ik niet mee was gegaan.
Om 7 uur vertrokken we al met de bus, met onze Chinese gids erbij, een aardig vrouwtje, dat behoorlijk Engels sprak. We reden langs het Olympisch Stadion, dat het vogelnest werd genoemd, en een ander gebouw, dat een vlam voorstelde. Er waren heel veel grote mooie gebouwen, en zoveel prachtige bloemperken, dat het wel de Keukenhof leek. Af en toe zagen we al stukjes van de muur , die al 2000 jaar oud was. Begonnen als een hoge aarden wal, en steeds meer versterkt. Hij werd gebouwd om de Mongolen en andere agressieve stammen tegen te houden. Later werden de verschillende stukken tot één muur verenigd.
Het zag er nog rustig uit. Alles was er goed georganiseerd. Je kreeg een security check voor je de muur op ging, en dan begon het klimmen, sommige treden waren heel hoog en dan weer laag, en dan weer gewoon een steile weg naar boven. Het was echt een hele klim, maar ik had de top bereikt en kon van het uitzicht genieten. Tegen de bergwand stond met grote letters in 2 talen ,,Beijing 2008 One World One Dream,, Jelle vroeg of ik voor de foto steeds een beetje meer gebogen wilde gaan lopen, alsof ik volkomen uitgeput was,. Ik deed dat wel, maar zo uitgeput was ik echt niet hoor! De andere, behalve Kees en José, namen ook nog de andere kant. Voor ons was het zo wel genoeg we maakten nog een paar foto,s bij de vlag, en toen was het koffietijd. De koffie en de souvenirs waren er behoorlijk aan de prijs, maar het was goed om even bij te komen, voordat we weer de bus ingingen.
We gingen naar een restaurant, waar ook een fabriek was voor koperen vazen en klein goed, met meteen een souvenir winkel erbij. Om bij het restaurant te komen moest je door die winkel gaan, slim bedacht hè. In die fabriek mocht je het hele proces volgen. Eerst met koperdraad er figuren opmaken, dan met één kleur emailleverf invullen, dan werd het gebakken, en kon er weer een nieuwe kleur bij gedaan worden en weer gebakken, totdat alles ingekleurd was. Dan moest het nog afgewerkt worden, door het met steeds fijnere stenen te polijsten, zodat er een mooi glad oppervlak ontstond. Het was dan erg mooi, maar ook heel duur. Er stonden vazen van wel 1000 €. Het eten was, zoals we langzamerhand al gewoon waren, weer heerlijk. We zaten aan een ronde tafel met een blad in het midden, dat rond draaide. Ik was nog snel naar de winkel gegaan om een kerstballetje te kopen, ook koper met emaille. We moesten nog een uurtje rijden om bij het zomerpaleis te komen. Ik viel daarbij in slaap en ik was niet de enige. Het zomerpaleis was een heel groot complex met een groot meer, parken en tempels. We gingen met een drakenboot over het meer naar de overkant, waar de marmeren boot lag, niet zomaar een naam, maar echt helemaal van marmer. Om 4 uur zouden we iedereen weer terug vinden bij de Oostelijke uitgang. Op het meer zag je alleen de drakenboten en grote waterfietsen, waar wel een hele familie in paste.
Dit Zomerpaleis staat ook bij het Wereld Erfgoed van de Unesco. Je kon er makkelijk een hele dag doorbrengen, wat veel Chinese families ook deden, die zaten lekker te picknicken in de galerij, die overal langs het meer liep.
We zagen nog de Tempel of Bhudist incense, waar je ook weer helemaal naar de top kon lopen, maar ik vond 1 x de top (van de muur) wel genoeg, en heb grappige leeuwtjes gefotografeerd, en een baby met blote billetjes, omdat zijn pakje van achteren een open spleet had. Dat scheelde waarschijnlijk een heleboel luiers. Er stonden 2 prachtige olifanten helemaal met bloemen begroeid met een ingenieuze sproeinstallatie boven op. Daarna wandelden we rustig verder naar uitgang Oost, waar we iedereen weer troffen, zelfs Kees, die zich zelf af en toe volkomen onzichtbaar schijnt te kunnen maken. Daar kwamen ook enkele van de Duitse groep bij en gezamenlijk gingen we met de bus naar het hotel. Even uitrusten en daarna gingen we met zijn allen naar een restaurant in een straat die helemaal opnieuw gebouwd was, maar wel in oude stijl, en dat alles binnen 1 jaar. Dit keer gingen 3 Duitse Djosers met ons mee. Toen we zaten, en het menu bekeken bleek het ineens 3 x duurder te zijn dan er buiten stond. Waarop Jelle zei, of we krijgen de Chinese prijzen of we vertrekken weer. Dat hielp, we kregen andere menukaarten met de juiste prijzen, en hebben heerlijk gegeten, weer van alles wat.
Midden onder het eten, hoorden we opeens vuurwerk, en iedereen vloog naar buiten om te kijken, ook alle koks. Dat was op het grote plein, voor de opening van de Para Olympics, waar we vanuit ons straatje, precies op konden kijken. Daarna gingen we snel met 2 taxi’s om te kijken of we er in de buurt konden komen. Kaartjes kregen we al niet meer, dat hadden we al geprobeerd, maar we wilden toch iets van de sfeer proeven. Ondanks alle kruip en sluip door pogingen van Jelle lukte het ons niet, om maar ergens in de buurt van het vogelnest (zo werd het Stadium genoemd) te komen. Overal stond politie, als we even de verkeerde straat inliepen, werden we weer teruggeroepen. De hele buurt erom heen was hermetisch afgesloten. Overal werd van alles te koop aangeboden, T-shirts, speldjes en speeltjes. Daarna weer met 2 taxi’s, het uitgaans centrum in. Maar onze ontmoetings plaats was niet helemaal duidelijk geweest en we renden maar achter Jelle aan, die heel op zijn gemak met zijn lange benen voorop liep. Na 100 x vragen, ja hoor daar troffen we de rest van ons gezelschap. Gezamenlijk wandelden we toen naar de Heineken Bar. De bomen waren met gekleurde lichtjes versierd en er stond een grote tv buiten waar ik precies een plaatsje naast kreeg. Met een lekkere cocktail in ons hand konden we zo de openings ceremonie goed volgen. Vooral het zich omhoogtrekken van de man met de vlam was best spannend, maar het lukte hem. Daarna wilde sommige nog naar de Disco, ik wilde wel, maar mijn voeten niet, dus ben ik met José, Linda en Rolf met de taxi naar huis gegaan. Iedere ochtend is het toch weer vroeg op, en ik kom constant een half uur te kort. Het was toch al een opwindende en prachtige avond geweest. De volgende dag hoorde ik, dat ze pas om 4 uur waren thuis gekomen. Gelukkig maar, dat ik niet mee was gegaan.
Dag 21 Vrijdag 5-9-’08 In de trein naar Beijing
Dag 21 Vrijdag 5-9-’08 In de trein naar Beijing
Bij zevenen werd ik wakker, en ben me maar meteen bij het toilet gaan wassen en opmaken Nu was het nog rustig, zodat ik bijtijds klaar zou zijn. De restauratie was nu 8 wagons verder, dat werd een hele wandeling. Ik kon nog net bij een tafeltje aanschuiven. Hier hoorde ik, dat er ook nog een speciale trein was, vanuit Moskou naar Beijing, die alleen voor toeristen was, heel lux en ook duurder. Het ontbijt bestond uit 2 boterhammen roerei en jam.
Voor de lunch liepen Kees en ik enthousiast naar binnen, het zag er allemaal heerlijk uit, maar dat was voor een andere groep, en wij moesten het met 2 boxjes take-away doen. Dat was ook heerlijk. We wennen al aan het eten met 2 stokjes.
Jelle toverde ineens een fles champagne tevoorschijn met kartonnen bekertjes, We hadden immers bijna ons doel bereikt. En daar moest op geproost worden!
Alles ingepakt want Beijing kwam in zicht. Wat een mensen massa op het station. Onze gids was er ook niet, hoe we ook wachtten, maar wel die voor de Duitse Djosers. Daar werd overleg mee gepleegd. We konden met hun bus meerijden, want we zaten in het zelfde hotel. Een mooi hotel ,, King's Joy hotel Beijing,, Bovendien was het niet te ver van het Plein van de Hemelse Vrede.
Snel gedoucht en mijn haar gewassen, en eindelijk weer eens een jurk aangetrokken, want we gingen eten, en naar een voorstelling van Chinese acrobatiek.
Het eten was geweldig, alles kwam op tafel, en je kon van alles nemen. Daarna deden we in de zelfde straat inkopen voor het ontbijt van morgen, omdat we vroeg naar de muur zouden vertrekken. Met 2 taxi’s reden we naar het theater, waarbij we de halve stad doorkruisten. Wat een wereldstad, daar was New York niets bij. Ook het gebouw van de Nederlandse architect Rem Koolhaas, het futuristisch ogende CCTV hoofdkantoor konden we bewonderen.
De acrobatiek uitvoering was prachtig, die mooie kostuums en ook de mooie jongens, die wel leken te vliegen, het was ongelooflijk goed. Toen we weer thuiskwamen en ik uit het raam keek, dacht ik een soort bordeel te zien, met meisjes voor de ramen. Ik wist het niet, maar later bleek het een onderdak voor het personeel te zijn. Nog even geschreven en daarna heerlijk tot half zes geslapen.
Bij zevenen werd ik wakker, en ben me maar meteen bij het toilet gaan wassen en opmaken Nu was het nog rustig, zodat ik bijtijds klaar zou zijn. De restauratie was nu 8 wagons verder, dat werd een hele wandeling. Ik kon nog net bij een tafeltje aanschuiven. Hier hoorde ik, dat er ook nog een speciale trein was, vanuit Moskou naar Beijing, die alleen voor toeristen was, heel lux en ook duurder. Het ontbijt bestond uit 2 boterhammen roerei en jam.
Voor de lunch liepen Kees en ik enthousiast naar binnen, het zag er allemaal heerlijk uit, maar dat was voor een andere groep, en wij moesten het met 2 boxjes take-away doen. Dat was ook heerlijk. We wennen al aan het eten met 2 stokjes.
Jelle toverde ineens een fles champagne tevoorschijn met kartonnen bekertjes, We hadden immers bijna ons doel bereikt. En daar moest op geproost worden!
Alles ingepakt want Beijing kwam in zicht. Wat een mensen massa op het station. Onze gids was er ook niet, hoe we ook wachtten, maar wel die voor de Duitse Djosers. Daar werd overleg mee gepleegd. We konden met hun bus meerijden, want we zaten in het zelfde hotel. Een mooi hotel ,, King's Joy hotel Beijing,, Bovendien was het niet te ver van het Plein van de Hemelse Vrede.
Snel gedoucht en mijn haar gewassen, en eindelijk weer eens een jurk aangetrokken, want we gingen eten, en naar een voorstelling van Chinese acrobatiek.
Het eten was geweldig, alles kwam op tafel, en je kon van alles nemen. Daarna deden we in de zelfde straat inkopen voor het ontbijt van morgen, omdat we vroeg naar de muur zouden vertrekken. Met 2 taxi’s reden we naar het theater, waarbij we de halve stad doorkruisten. Wat een wereldstad, daar was New York niets bij. Ook het gebouw van de Nederlandse architect Rem Koolhaas, het futuristisch ogende CCTV hoofdkantoor konden we bewonderen.
De acrobatiek uitvoering was prachtig, die mooie kostuums en ook de mooie jongens, die wel leken te vliegen, het was ongelooflijk goed. Toen we weer thuiskwamen en ik uit het raam keek, dacht ik een soort bordeel te zien, met meisjes voor de ramen. Ik wist het niet, maar later bleek het een onderdak voor het personeel te zijn. Nog even geschreven en daarna heerlijk tot half zes geslapen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
