3 Maandag 18-8’08 Naar de trein

Eerst maar meteen vragen, of ik mijn tand vast kon laten zetten, maar daar was de tijd te kort voor. Dan er maar stevig tussendrukken. Verder kijken of er iets van mijn slaapzak bekend was. Hoera, hij was op de luchthaven in Moscow, maar ’t slechte nieuws was, dat hij waarschijnlijk niet op tijd zou komen.
Om twaalf uur vertrokken we met de bus naar het treinstation. Daar was het heel druk. We renden allemaal achter Jelle aan. Het lukte me goed om er met al mijn bagage achteraan te hollen. De trein stond er al. We hadden allemaal vaste plaatsen, en we mochten ook absoluut niet van bed verwisselen, want dat zou problemen geven. Wij zaten in verschillende coupés.
Iedere wagon heeft een smalle lange gang met aan de ene kant een toilet met een klein fonteintje, en aan de andere kant een soort heet water boiler, waar je de hele dag water kon tappen voor koffie thee of soep. Daar komen de verschillende compartimenten op uit, met twee bedden boven en twee er onder. De langste bedden waren beneden. Zo kwam ik boven te slapen, en kon mijn bed lekker laten liggen, bovendien oefende ik zo mijn arm en beenspieren, met het er op en er weer af te klauteren, maar kennelijk toch niet genoeg, want toen ik er met een of andere vreemde sprong naar boven wilde klimmen, viel ik tussen de twee bedden ruggelings naar beneden, en viel met mijn rug op het ijzeren drempeltje. Alles werkte nog, niets aan de hand. Toch maar weer het trappetje gebruiken.
Om half twee vertrok de trein, schommelend en krakend. Met uitzicht op naaldbomen. Het was behoorlijk heet, en in het gangetje stonden de meeste ramen open. Het restaurant was vier wagons verder, en ging pas later open. In de middag daar een kop soep en een kopje koffie genomen. Ook hier werd alleen maar Russisch gesproken, maar met handen en voeten kwamen we er ook wel uit. Ik weet nu dat als ik tyanet zie staan, dat dat toilet betekent, want nergens stond iets in het Engels of Duits. ’s Avonds gingen José en ik er weer heen om iets te eten. Die twee Russen, die er ’s middags ook al zaten met wodka en bier, waren er nog steeds.
Er was ook nog een Duitse Djoser groep, waarvan de alleenstaanders ook in het restaurant zaten. Wij kregen ook een glaasje wijn en het werd steeds gezelliger, er kwam nog een Russisch meisje bij, een actrice, die in een latin bar in Moscow zong. Zij was heel open en vertelde, dat Russen altijd wel een reden hadden om te drinken, dus op gezondheid, vriendschap, liefde etc.
Opeens hoorden we een plof, en een van die wodkadrinkers was midden in de gang terecht gekomen, en bleef daar liggen. Ik dacht Oh, een Typisch Russisch gebeuren, even vastleggen. Doch zijn vriend sprong op en hield gekruiste vingers onder mijn neus, met een heel verhaal erbij, en daarna streepte hij op zijn bovenarm, dat begreep ik wel, dat hij of zijn vriend een hoge piet was, voor de rest vertaalde Diane het Russische meisje, dat ik anders de gevangenis in zou gaan, die foto werd dus niet genomen. We kregen nog wat wijn en hoorden dat de Duitse Djosergroep precies de zelfde reis maakten als wij. In het geheel vier en twintig dagen,
Waarvan acht dagen door de Gobi woestijn trekken en kamperen. Toen was het tijd om te gaan slapen. We hadden allemaal een lakenzak gekregen met 2 lakens, een sloop en een wafelhanddoekje. Bovendien lagen er een matrasje, dekens, en een kussen klaar. Deze nacht was het heel warm, zo warm, dat ik onder het enkele laken kon slapen. Dat slapen viel niet mee, zoveel gehobbel en geknars en alles vreemd. Uiteindelijk lukte het wel, een beetje onrustig.