Dag 6 Donderdag 21-8-’08 Trein naar Irkutsk
Niet zo goed geslapen. Gelukkig kwam die vriendelijke vrouw met broodjes langs, de ene helft met worst gevuld de andere helft met ui en vlees, de laatste was erg lekker, samen met de blini’s van gisteren was het een prima ontbijt.
De trein reed maar door, langs bossen, dorpen en rivieren, dan weer een landschap met heel veel berkenbomen, en dan weer de steppen. Ik dacht dat wij vlak boven de wielen lagen.
Jelle zit telkens weer bij andere mensen, nu is er een 9 jarig meisje, dat hem wel leuk vindt en hem Russisch leert, en Erik vindt zij ook wel leuk , dus houdt zij ze aardig bezig.
Van middag heb ik het hele verslag van 4 weken Mexico uit 1982 uitgelezen. Dat was leuk.
Met José had ik in de restauratie kip gegeten en 2 wodka genomen, dat warmde goed door, want het was best koud. De komende nacht wilde ik alles aan houden ook mijn make up, dan zou ik ’s morgens snel klaar zijn, want om half negen zouden we in Irkutsk aankomen, om daar twee nachten te blijven. Maar uiteindelijk heb ik toch maar mijn gezicht schoongemaakt.
Dat sliep beslist beter
maandag, december 29, 2008
5 Woensdag 20-8-’08 Trein naar Irkutsk
. Het was nog steeds koud dus bleef ik lekker liggen. Toen ik om zeven uur eruit ging had ik eindelijk het toilet voor mij alleen. Later ben ik met mijn worst naar de restauratie gegaan, die nog niet geopend was, maar die vriendelijke vrouw gaf mij toch wat brood en koffie en sneed wat plakjes van de worst. Toen ik haar wilde betalen was ze druk in de weer met bakjes vullen, ik denk voor het personeel van de trein. Ik wachtte geduldig, totdat ze daarmee klaar zou zijn, maar viel prompt ter plekke in slaap. Het was nog steeds koud, en toen heb ik maar mijn pyjama jasje over mijn T-shirt aangetrokken, want mijn tassen staan onder het onderste bed en daar is moeilijk bij te komen.
Aan het eind van onze gang stond in een soort kast een kolenkachel waarop een pan stond te pruttelen. De heet water boiler werd ook op kolen gestookt.
Jelle zou ons een dvd laten zien over de geschiedenis van Rusland, maar toen kwam Omsk in zicht, en er kwamen weer nieuwe mensen bij. De trein stopt best vaak, en dat geeft weer afleiding. Nicolien had besjes gekocht en een soort rauwkost, waar ze soep van maakte, en Jelle zat bij de buren een vis af te plukken, erg lekker zei hij
Na Omsk kwam de hele groep (7 personen plus Jelle) in onze coupé, en dus gingen Nicolien en ik op onze bedjes boven liggen, om zo de dvd te zien. Ik denk dat ik er een kwart van heb gezien en voor de rest aldoor in slaap ben gevallen.
Iedere keer als we een goederen trein tegenkwamen, verbaasde ik mij weer over de enorme lengte daarvan.
Ik had het zo druk met lezen en dagboek bij houden, en dan weer naar buiten hollen als de trein stopte, dat ik nog niet eens tot puzzelen ben gekomen, en ik had wel voor een jaar bij mij. Een vrouw kwam met dikke sokken en sjaals langs de deur. Voor twee honderd roebel kocht ik heerlijke warme kameelharen sokken. Ik zou geen koude voeten meer hebben.
’s Avonds in de restauratie ben ik maar eens met José aan de wodka gegaan, later hielpen Rolf en Linda daarbij. We maakten nu ook kennis met Anneliese en Albert van de Duitse Djoser groep.
Deze nacht was het koud, behalve mijn voeten!
Isabel
. Het was nog steeds koud dus bleef ik lekker liggen. Toen ik om zeven uur eruit ging had ik eindelijk het toilet voor mij alleen. Later ben ik met mijn worst naar de restauratie gegaan, die nog niet geopend was, maar die vriendelijke vrouw gaf mij toch wat brood en koffie en sneed wat plakjes van de worst. Toen ik haar wilde betalen was ze druk in de weer met bakjes vullen, ik denk voor het personeel van de trein. Ik wachtte geduldig, totdat ze daarmee klaar zou zijn, maar viel prompt ter plekke in slaap. Het was nog steeds koud, en toen heb ik maar mijn pyjama jasje over mijn T-shirt aangetrokken, want mijn tassen staan onder het onderste bed en daar is moeilijk bij te komen.
Aan het eind van onze gang stond in een soort kast een kolenkachel waarop een pan stond te pruttelen. De heet water boiler werd ook op kolen gestookt.
Jelle zou ons een dvd laten zien over de geschiedenis van Rusland, maar toen kwam Omsk in zicht, en er kwamen weer nieuwe mensen bij. De trein stopt best vaak, en dat geeft weer afleiding. Nicolien had besjes gekocht en een soort rauwkost, waar ze soep van maakte, en Jelle zat bij de buren een vis af te plukken, erg lekker zei hij
Na Omsk kwam de hele groep (7 personen plus Jelle) in onze coupé, en dus gingen Nicolien en ik op onze bedjes boven liggen, om zo de dvd te zien. Ik denk dat ik er een kwart van heb gezien en voor de rest aldoor in slaap ben gevallen.
Iedere keer als we een goederen trein tegenkwamen, verbaasde ik mij weer over de enorme lengte daarvan.
Ik had het zo druk met lezen en dagboek bij houden, en dan weer naar buiten hollen als de trein stopte, dat ik nog niet eens tot puzzelen ben gekomen, en ik had wel voor een jaar bij mij. Een vrouw kwam met dikke sokken en sjaals langs de deur. Voor twee honderd roebel kocht ik heerlijke warme kameelharen sokken. Ik zou geen koude voeten meer hebben.
’s Avonds in de restauratie ben ik maar eens met José aan de wodka gegaan, later hielpen Rolf en Linda daarbij. We maakten nu ook kennis met Anneliese en Albert van de Duitse Djoser groep.
Deze nacht was het koud, behalve mijn voeten!
Isabel
maandag, december 22, 2008
4 Dinsdag 19-8-’08 Trein naar Irkutsk
Echt uitgeslapen was ik niet, maar een kop koffie zou wel helpen. Helaas de restauratie was nog dicht, en ik begreep niet zo goed wanneer ik dan wel koffie kon krijgen. Gelukkig had ik nog besjes en een soort rijstkoek, dus dat werd mijn ontbijt.
Het was wel een nette trein, de gang en zelfs onze coupé werd gezogen
In de meeste compartimenten lagen de mensen nog languit op hun bedjes.
Je raakt een beetje je gevoel voor tijd kwijt. In de trein houden ze de tijd van Moskow aan, ofschoon het wel steeds vroeger wordt.
Iedere keer als de trein bij een station stopte werden de toiletten afgesloten en soms ook de deuren tussen de verschillende wagons. Het duurde soms best lang voor ze weer werden ontsloten. Je moest voor deze reis wel een sterke blaas hebben. Als we stopten konden we wel naar buiten, dan stond er bij iedere deur een vrouw, die oplette wie er weer instapte. Er waren dan ook allerlei handelaren met etenswaren, bloemen en knuffeldieren. ’s Middags heb ik mijn slaap weer ingehaald, die ik ’s nachts gemist had.
Opeens werd het erg koud, er waaide een ijskoude wind naar binnen. Gelukkig was het restaurant niet zo koud, en de salade was lekker, maar het was er niet zo gezellig als de avond ervoor. Wel kregen we nu Russische cognac te proeven, en dat was best lekker, met een lekker stukje worst erbij. Ik heb ook zo’n gedroogde worst gekocht, dus verhongeren zal ik niet. Deze avond heb ik het raam aan mijn voeten einde gebarricadeerd, Mijn pyjama aangetrokken, twee dekens op, mijn hoofdband om en mijn handdoek over mijn hoofd. Zo heb ik tot zes uur ’s morgens heerlijk geslapen.
Echt uitgeslapen was ik niet, maar een kop koffie zou wel helpen. Helaas de restauratie was nog dicht, en ik begreep niet zo goed wanneer ik dan wel koffie kon krijgen. Gelukkig had ik nog besjes en een soort rijstkoek, dus dat werd mijn ontbijt.
Het was wel een nette trein, de gang en zelfs onze coupé werd gezogen
In de meeste compartimenten lagen de mensen nog languit op hun bedjes.
Je raakt een beetje je gevoel voor tijd kwijt. In de trein houden ze de tijd van Moskow aan, ofschoon het wel steeds vroeger wordt.
Iedere keer als de trein bij een station stopte werden de toiletten afgesloten en soms ook de deuren tussen de verschillende wagons. Het duurde soms best lang voor ze weer werden ontsloten. Je moest voor deze reis wel een sterke blaas hebben. Als we stopten konden we wel naar buiten, dan stond er bij iedere deur een vrouw, die oplette wie er weer instapte. Er waren dan ook allerlei handelaren met etenswaren, bloemen en knuffeldieren. ’s Middags heb ik mijn slaap weer ingehaald, die ik ’s nachts gemist had.
Opeens werd het erg koud, er waaide een ijskoude wind naar binnen. Gelukkig was het restaurant niet zo koud, en de salade was lekker, maar het was er niet zo gezellig als de avond ervoor. Wel kregen we nu Russische cognac te proeven, en dat was best lekker, met een lekker stukje worst erbij. Ik heb ook zo’n gedroogde worst gekocht, dus verhongeren zal ik niet. Deze avond heb ik het raam aan mijn voeten einde gebarricadeerd, Mijn pyjama aangetrokken, twee dekens op, mijn hoofdband om en mijn handdoek over mijn hoofd. Zo heb ik tot zes uur ’s morgens heerlijk geslapen.
zondag, december 21, 2008
3 Maandag 18-8’08 Naar de trein
Eerst maar meteen vragen, of ik mijn tand vast kon laten zetten, maar daar was de tijd te kort voor. Dan er maar stevig tussendrukken. Verder kijken of er iets van mijn slaapzak bekend was. Hoera, hij was op de luchthaven in Moscow, maar ’t slechte nieuws was, dat hij waarschijnlijk niet op tijd zou komen.
Om twaalf uur vertrokken we met de bus naar het treinstation. Daar was het heel druk. We renden allemaal achter Jelle aan. Het lukte me goed om er met al mijn bagage achteraan te hollen. De trein stond er al. We hadden allemaal vaste plaatsen, en we mochten ook absoluut niet van bed verwisselen, want dat zou problemen geven. Wij zaten in verschillende coupés.
Iedere wagon heeft een smalle lange gang met aan de ene kant een toilet met een klein fonteintje, en aan de andere kant een soort heet water boiler, waar je de hele dag water kon tappen voor koffie thee of soep. Daar komen de verschillende compartimenten op uit, met twee bedden boven en twee er onder. De langste bedden waren beneden. Zo kwam ik boven te slapen, en kon mijn bed lekker laten liggen, bovendien oefende ik zo mijn arm en beenspieren, met het er op en er weer af te klauteren, maar kennelijk toch niet genoeg, want toen ik er met een of andere vreemde sprong naar boven wilde klimmen, viel ik tussen de twee bedden ruggelings naar beneden, en viel met mijn rug op het ijzeren drempeltje. Alles werkte nog, niets aan de hand. Toch maar weer het trappetje gebruiken.
Om half twee vertrok de trein, schommelend en krakend. Met uitzicht op naaldbomen. Het was behoorlijk heet, en in het gangetje stonden de meeste ramen open. Het restaurant was vier wagons verder, en ging pas later open. In de middag daar een kop soep en een kopje koffie genomen. Ook hier werd alleen maar Russisch gesproken, maar met handen en voeten kwamen we er ook wel uit. Ik weet nu dat als ik tyanet zie staan, dat dat toilet betekent, want nergens stond iets in het Engels of Duits. ’s Avonds gingen José en ik er weer heen om iets te eten. Die twee Russen, die er ’s middags ook al zaten met wodka en bier, waren er nog steeds.
Er was ook nog een Duitse Djoser groep, waarvan de alleenstaanders ook in het restaurant zaten. Wij kregen ook een glaasje wijn en het werd steeds gezelliger, er kwam nog een Russisch meisje bij, een actrice, die in een latin bar in Moscow zong. Zij was heel open en vertelde, dat Russen altijd wel een reden hadden om te drinken, dus op gezondheid, vriendschap, liefde etc.
Opeens hoorden we een plof, en een van die wodkadrinkers was midden in de gang terecht gekomen, en bleef daar liggen. Ik dacht Oh, een Typisch Russisch gebeuren, even vastleggen. Doch zijn vriend sprong op en hield gekruiste vingers onder mijn neus, met een heel verhaal erbij, en daarna streepte hij op zijn bovenarm, dat begreep ik wel, dat hij of zijn vriend een hoge piet was, voor de rest vertaalde Diane het Russische meisje, dat ik anders de gevangenis in zou gaan, die foto werd dus niet genomen. We kregen nog wat wijn en hoorden dat de Duitse Djosergroep precies de zelfde reis maakten als wij. In het geheel vier en twintig dagen,
Waarvan acht dagen door de Gobi woestijn trekken en kamperen. Toen was het tijd om te gaan slapen. We hadden allemaal een lakenzak gekregen met 2 lakens, een sloop en een wafelhanddoekje. Bovendien lagen er een matrasje, dekens, en een kussen klaar. Deze nacht was het heel warm, zo warm, dat ik onder het enkele laken kon slapen. Dat slapen viel niet mee, zoveel gehobbel en geknars en alles vreemd. Uiteindelijk lukte het wel, een beetje onrustig.
Eerst maar meteen vragen, of ik mijn tand vast kon laten zetten, maar daar was de tijd te kort voor. Dan er maar stevig tussendrukken. Verder kijken of er iets van mijn slaapzak bekend was. Hoera, hij was op de luchthaven in Moscow, maar ’t slechte nieuws was, dat hij waarschijnlijk niet op tijd zou komen.
Om twaalf uur vertrokken we met de bus naar het treinstation. Daar was het heel druk. We renden allemaal achter Jelle aan. Het lukte me goed om er met al mijn bagage achteraan te hollen. De trein stond er al. We hadden allemaal vaste plaatsen, en we mochten ook absoluut niet van bed verwisselen, want dat zou problemen geven. Wij zaten in verschillende coupés.
Iedere wagon heeft een smalle lange gang met aan de ene kant een toilet met een klein fonteintje, en aan de andere kant een soort heet water boiler, waar je de hele dag water kon tappen voor koffie thee of soep. Daar komen de verschillende compartimenten op uit, met twee bedden boven en twee er onder. De langste bedden waren beneden. Zo kwam ik boven te slapen, en kon mijn bed lekker laten liggen, bovendien oefende ik zo mijn arm en beenspieren, met het er op en er weer af te klauteren, maar kennelijk toch niet genoeg, want toen ik er met een of andere vreemde sprong naar boven wilde klimmen, viel ik tussen de twee bedden ruggelings naar beneden, en viel met mijn rug op het ijzeren drempeltje. Alles werkte nog, niets aan de hand. Toch maar weer het trappetje gebruiken.
Om half twee vertrok de trein, schommelend en krakend. Met uitzicht op naaldbomen. Het was behoorlijk heet, en in het gangetje stonden de meeste ramen open. Het restaurant was vier wagons verder, en ging pas later open. In de middag daar een kop soep en een kopje koffie genomen. Ook hier werd alleen maar Russisch gesproken, maar met handen en voeten kwamen we er ook wel uit. Ik weet nu dat als ik tyanet zie staan, dat dat toilet betekent, want nergens stond iets in het Engels of Duits. ’s Avonds gingen José en ik er weer heen om iets te eten. Die twee Russen, die er ’s middags ook al zaten met wodka en bier, waren er nog steeds.
Er was ook nog een Duitse Djoser groep, waarvan de alleenstaanders ook in het restaurant zaten. Wij kregen ook een glaasje wijn en het werd steeds gezelliger, er kwam nog een Russisch meisje bij, een actrice, die in een latin bar in Moscow zong. Zij was heel open en vertelde, dat Russen altijd wel een reden hadden om te drinken, dus op gezondheid, vriendschap, liefde etc.
Opeens hoorden we een plof, en een van die wodkadrinkers was midden in de gang terecht gekomen, en bleef daar liggen. Ik dacht Oh, een Typisch Russisch gebeuren, even vastleggen. Doch zijn vriend sprong op en hield gekruiste vingers onder mijn neus, met een heel verhaal erbij, en daarna streepte hij op zijn bovenarm, dat begreep ik wel, dat hij of zijn vriend een hoge piet was, voor de rest vertaalde Diane het Russische meisje, dat ik anders de gevangenis in zou gaan, die foto werd dus niet genomen. We kregen nog wat wijn en hoorden dat de Duitse Djosergroep precies de zelfde reis maakten als wij. In het geheel vier en twintig dagen,
Waarvan acht dagen door de Gobi woestijn trekken en kamperen. Toen was het tijd om te gaan slapen. We hadden allemaal een lakenzak gekregen met 2 lakens, een sloop en een wafelhanddoekje. Bovendien lagen er een matrasje, dekens, en een kussen klaar. Deze nacht was het heel warm, zo warm, dat ik onder het enkele laken kon slapen. Dat slapen viel niet mee, zoveel gehobbel en geknars en alles vreemd. Uiteindelijk lukte het wel, een beetje onrustig.
vrijdag, december 19, 2008
Dag 2 Zondag 17-8-'08 Moskow
Dag 2 Zondag 17-8-2008 Moskou
Om 8 uur zaten we aan het ontbijt, er ging iets verkeerd, want mijn stifttand schoot er uit, en niemand begreep wat er aan de hand was. Jelle bracht mij naar een soort medische dienst in het hotel. Maar ze begrepen ons niet, totdat ik mijn tand toonde, ja toen viel het kwartje, maar desondanks kon niemand ons helpen. Dan maar gevraagd of er al iets over mijn slaapzak bekend was. Nee, ook dat niet.
Vandaag was de rest van Moskow aan de beurt, en dus gingen we naar het Kremlin, dat een verzameling is van prachtige paleizen, kerken en gebouwen, binnen een grote muur. Ik nam een audiotour, moest daar wel even mee om leren gaan, stond dus eerst bij de verkeerde kerk, en snapte daardoor de uitleg niet. Dan maar weer opnieuw begonnen, en nu ging het goed, ik vond dat echt een succes. De binnenkant van de Kathedraal was van onder tot boven met fresco’s versierd. Ook de buitenkant, de tulbanden of koepels op de daken waren schitterend met veel goud.
Wij hadden om half drie in het park afgesproken. Daar heb ik een hotdog en een ijsje genomen, en me daarna op het gras neergevleid, en ben als een blok in slaap gevallen. Onbewust, hoor je ver weg, toch de geluiden om je heen, en ineens hoorde ik Nederlandse stemmen vlak naast mijn oor. Ik was meteen wakker, en ja hoor de hele groep zat rondom.
Na de rust gingen we langs het park, waar gedanst werd, naar een mooie drukke winkelstraat, maar in de zijstraat zag je meteen, dat wat je helemaal niet wilde zien, dronkenschap, drugs, verloedering, we liepen maar snel door en wie kwamen we daar tegen, Hari Krishna met veel muziek en dans. Aan het begin van de straat zaten de tekenaars en de schilders, maar verder waren er ook terrasjes. Daar gingen we wat gebruiken. Ik was de enige, die alleen maar espresso nam, maar wel met slagroom. Heerlijk, het was dan ook een Italiaans restaurant. Ik ging met Linda, Rolf en José richting winkelcentrum. Onderweg kwamen we twee oude bekenden tegen, vrienden, nee dat niet, maar de tijd heelt immers alle wonden.. Stalin en Lenin broederlijk naast elkaar, en ik mocht zomaar tussen hun in gaan zitten. Na deze hernieuwde kennismaking was het nu echt tijd voor het winkelcentrum. Zoiets moois had ik nog nooit gezien, het leek wel Venetië. Lange arcades en daarboven weer, met de meest dure winkels, alleen maar schoenen met naaldhakken.
Op straat zag ik ook meisjes met mini mini rokjes en hele hoge naaldhakken eronder. Af en toe zag je dan een oud vrouwtje met een hoofddoekje ertussen, maar dat wordt echt minder.
Ik wilde naar de rivier Moscow, waar de stad zijn naam aan dankt, en de anderen wilden naar de metrostations.
Het was een flinke rivier, nadat ik er een stuk langs gelopen had ging ik weer richting het rode plein. Ik nam de trolleybus, maar had geen kaartje, een vriendelijke Rus (zijn er echt ook nog) stak zijn kaartje in de machine, maar na 2 haltes moest ik er weer uit. Ik liep langs het rode plein. Jonge mensen zaten op het terras, maar ze keken blasé. Waren dat de nieuwe rijken, het leek wel zo. En dan met de metro naar huis. Het was nog wel even opletten, waar ik er uit moest. Die namen zijn zo vreemd geschreven, dat ze haast niet te lezen zijn. Ik had al tegen Jelle gezegd, als ik er om 12 uur niet ben mag je de politie bellen. Maar ik vond gemakkelijk de weg naar het hotel terug. Op straat zag alles er nu schoon en opgeruimd uit.
Ik was net een half uurtje op mijn kamer, toen Jelle aanklopte, ik dacht dat hij controleerde of ik al binnen was, maar nee zo ver ging zijn zorg weer niet, hij bracht mijn paspoort terug.
Om 8 uur zaten we aan het ontbijt, er ging iets verkeerd, want mijn stifttand schoot er uit, en niemand begreep wat er aan de hand was. Jelle bracht mij naar een soort medische dienst in het hotel. Maar ze begrepen ons niet, totdat ik mijn tand toonde, ja toen viel het kwartje, maar desondanks kon niemand ons helpen. Dan maar gevraagd of er al iets over mijn slaapzak bekend was. Nee, ook dat niet.
Vandaag was de rest van Moskow aan de beurt, en dus gingen we naar het Kremlin, dat een verzameling is van prachtige paleizen, kerken en gebouwen, binnen een grote muur. Ik nam een audiotour, moest daar wel even mee om leren gaan, stond dus eerst bij de verkeerde kerk, en snapte daardoor de uitleg niet. Dan maar weer opnieuw begonnen, en nu ging het goed, ik vond dat echt een succes. De binnenkant van de Kathedraal was van onder tot boven met fresco’s versierd. Ook de buitenkant, de tulbanden of koepels op de daken waren schitterend met veel goud.
Wij hadden om half drie in het park afgesproken. Daar heb ik een hotdog en een ijsje genomen, en me daarna op het gras neergevleid, en ben als een blok in slaap gevallen. Onbewust, hoor je ver weg, toch de geluiden om je heen, en ineens hoorde ik Nederlandse stemmen vlak naast mijn oor. Ik was meteen wakker, en ja hoor de hele groep zat rondom.
Na de rust gingen we langs het park, waar gedanst werd, naar een mooie drukke winkelstraat, maar in de zijstraat zag je meteen, dat wat je helemaal niet wilde zien, dronkenschap, drugs, verloedering, we liepen maar snel door en wie kwamen we daar tegen, Hari Krishna met veel muziek en dans. Aan het begin van de straat zaten de tekenaars en de schilders, maar verder waren er ook terrasjes. Daar gingen we wat gebruiken. Ik was de enige, die alleen maar espresso nam, maar wel met slagroom. Heerlijk, het was dan ook een Italiaans restaurant. Ik ging met Linda, Rolf en José richting winkelcentrum. Onderweg kwamen we twee oude bekenden tegen, vrienden, nee dat niet, maar de tijd heelt immers alle wonden.. Stalin en Lenin broederlijk naast elkaar, en ik mocht zomaar tussen hun in gaan zitten. Na deze hernieuwde kennismaking was het nu echt tijd voor het winkelcentrum. Zoiets moois had ik nog nooit gezien, het leek wel Venetië. Lange arcades en daarboven weer, met de meest dure winkels, alleen maar schoenen met naaldhakken.
Op straat zag ik ook meisjes met mini mini rokjes en hele hoge naaldhakken eronder. Af en toe zag je dan een oud vrouwtje met een hoofddoekje ertussen, maar dat wordt echt minder.
Ik wilde naar de rivier Moscow, waar de stad zijn naam aan dankt, en de anderen wilden naar de metrostations.
Het was een flinke rivier, nadat ik er een stuk langs gelopen had ging ik weer richting het rode plein. Ik nam de trolleybus, maar had geen kaartje, een vriendelijke Rus (zijn er echt ook nog) stak zijn kaartje in de machine, maar na 2 haltes moest ik er weer uit. Ik liep langs het rode plein. Jonge mensen zaten op het terras, maar ze keken blasé. Waren dat de nieuwe rijken, het leek wel zo. En dan met de metro naar huis. Het was nog wel even opletten, waar ik er uit moest. Die namen zijn zo vreemd geschreven, dat ze haast niet te lezen zijn. Ik had al tegen Jelle gezegd, als ik er om 12 uur niet ben mag je de politie bellen. Maar ik vond gemakkelijk de weg naar het hotel terug. Op straat zag alles er nu schoon en opgeruimd uit.
Ik was net een half uurtje op mijn kamer, toen Jelle aanklopte, ik dacht dat hij controleerde of ik al binnen was, maar nee zo ver ging zijn zorg weer niet, hij bracht mijn paspoort terug.
Abonneren op:
Posts (Atom)
